 |
| မိမိအိမ္ေရွ႕မွ အေဖၚအျဖစ္ ေလျခဴပင္ပ်ိဳေလးေပါ့ အသီးေလးေတြေ၀လို႔ |
နယုန္လျပည္႔ေန႔၏ ျပည္႔၀ိုင္းေသာ လမင္းၾကီးကိုၾကည္႔ျပီး လြမ္းေနမိ၏။ ဘယ္ကိုလြမ္းမွန္း ဘယ္သူကိုလြမ္းမွန္းေတာ႔မသိ။သို႔ေသာ္ လြမ္းေနတာ တခုရွိေန၏။ အောကြးက်န္ေနတဲ႔ ေမ႔မရတဲ႔ သူတို႔အေၾကာင္း (နာဂအေၾကာင္း)ကို မိမိကတိေတြလဲေပးထားခဲ႔သည္မို႔ မေရးျဖစ္တာ (၅)ရက္ေတာင္ရွိခဲ႔ျပီ။ လြမ္းလြမ္းနဲ႔လမင္းၾကီးကိုၾကည္႔ရင္း အတိတ္က သူတို႔ေလးေတြအေၾကာင္းကိုစဥ္းစားေနမိ၏။ မိမိအိမ္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းမွ ကုလားမဂၤၤလာေဆာင္သည္လည္း နားထဲမွာေတာ႔ ကန္႔လန္႔ၾကီးၾကားေနမိ၏။ စက္သံႏွင္႔ လူေအာ္သံအခ်ိဳ႕ မိမိမွာေတာ႔ ေတြးေနၾက ထိုင္ေနၾက ေလျခဴပင္ပ်ိဳရိပ္ေအာက္၀ယ္ အေတြးေလးနဲ႔ လမင္းၾကီးကေတာ႔ ေလာကလူသားေတြကို အလင္းေရာင္ေပးလို႔ ထိန္ထိန္သာလွ်က္။ ေဘးဘီမွ ၾကယ္တာယာေတြကလည္း လမင္းၾကီးကို မယွဥ္နိဳင္ေသာ္ျငားလည္း သူတို႕သည္လည္း သတၱိထူးေလးေတြနဲ႔ မိမိႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းတေနရာမွာေတာ႔ တိဘက္မိသားစု ဖခင္သည္ သမီးကို စာသင္ေပးလွ်က္ရွိ၏။ အပူရာသီေၾကာင္႔ အိမ္ျပင္ထြက္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စာသင္ေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္မို႔ မိမိလည္း တေယာက္ထည္း အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မျပီးဆံုးေသးတဲ႔ ပညာေရးကလဲ ရွိသည္မို႔ စိတ္ထဲအေတြးထဲမွာ အပူဒဏ္ကိုအံတုလွ်က္ ေအာ္…ဗီဇာမကုန္ခင္ ေက်ာင္း (တကၠသိုလ္)ကိစၥေလး ျပီးဆံုးေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ မနက္တေခါက္ ညေန တေခါက္ ျမတ္စြာဘုရား ဓမၼစၾက္ာတရားဦးေဟာရာေျမျမတ္မဟာ၌ ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ေန႔မွသည္ လ။ လမွသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းသို႔..ဆိုတဲ႔အေတြးေလးထဲ၀ယ္..။
No comments:
Post a Comment